Fine de la 19an jarcento, Kansasurbo konas ondon de nigraj enmigrantoj alvenitaj el sudo. Ŝvebas tie malstreĉita etoso, la bandoj portas la influon de la blusa sono.
Novorleano, franca kolonio ĝis 1803, banis en la komenco de la XXa jarcento, en tre malstreĉita etoso, nekonata en usono. En tiu ĉi fola kaj gaja urbo, la muzikaktiveco estas senĉesa. Fanfaroj de nigraj muzikistoj akompanas la mortintojn ĝis siaj lastaj loĝejoj, ludante funebrajn marŝkantojn kun akraj blusaj akcentoj, poste, revenante de la tombejo, ili liberigis siajn fantaziojn rapidigante la ritmon kaj gaje improvizante sur tiuj melodioj.
En 1917, post la milito estas la fino de la karnavalo. Sen laboro, la muzikistoj tiam elmigras al Ĉikago kiu de 1918 ĝis 1928 fariĝas la ĉefurbo de la ĵazo precipe danke al Louis Armstrong, Sidney Bechet, Jelly Roll Morton kaj multaj aliaj.
En 1923 estigis en Novjorko, gvidita de Fletcher Henderson, la unuan grandan orkestron vere interesa. La Harlemo de tiuj ĉi jaroj havas tiam la pli grandan entenon de nigraj loĝantoj de la lando kaj kabaredoj kaj dancejoj tie floras. La Kotonklubo, la Connie's Inn, gastigas la Ĵazbandoj el grandaj spektaklaj revuoj. Oni retrovas tie Louis Armstrong kaj Duke Ellington.
